Uczył w latach 1959-1969

Życiorys

Urodziłem się jako syn Bolesława i Fortunaty Żołobowskiej 22.09.1933 r. we wsi Świkszczany, gmina Dryświaty, powiat Bracław, województwo wileńskie. Najmłodsze lata spędziłem przy rodzicach, którzy posiadali gospodarstwo rolne o powierzchni 25,6 ha.

Po śmierci Ojca w 1944 r. z Mamą i rodzeństwem uczestniczyłem we wszystkich pracach w gospodarstwie, a w okresie letnim do moich obowiązków należało pasienie bydła i owiec (ok. 25szt.). Do szkoły powszechnej w Gajdach zacząłem uczęszczać w 1939 r. jeszcze w Polsce, a ukończyłem w 1945 r. w Litewskiej SRR w tej samej szkole, ale już w języku litewskim. Po ukończeniu szkoły podstawowej w Gajdach rozpocząłem naukę w I-szej klasie Progimnazjum w Rimse (Rymszany). Do szkoły tej dochodziłem pieszo (8 km), jedynie w zimie Mama załatwiła mi stancję u Państwa Skrzydłowskich w Rymszanach. Szkoły tej nie ukończyłem, gdyż najstarszy brat Mieczysław, który był w LWP, napisał, że po wojnie do domu nie wróci i żeby mama starała się o wyjazd do Polski w ramach tzw. „repatriacji”. W związku z tym w połowie lipca 1946 r. opuściliśmy swoją Ojcowiznę i ostatnim – dwunastym – transportem z Dukszt, wyjechaliśmy w nieznane do Polski, a nasze gospodarstwo zostało włączone do powstałego kołchozu w Gajdach im. Mickiewicza. W Polsce transport nasz skierowano do Łuczan (obecnie Giżycko). W Łuczanach przez kilka dni koczowaliśmy na peronie, a w tym czasie mama z bratem Piotrem Żołobowskim, z którym przyjechaliśmy razem w jednym wagonie towarowym, szukali w terenie opuszczonego przez Niemców gospodarstwa. W czasie poszukiwań spotkali sąsiadów z sąsiedniej wsi, już osiedlonych we wsi Kożuchy, którzy zaproponowali przyjęcie nas do zajętego przez nich dużego domu. Po kilku dniach dojechał do nas drugi brat Mamy, Leon Żołobowski, AK-owiec, który wcześniej przedostał się do Polski przy pomocy wileńskich kolejarzy i mieszkał już w Szczytnie przy ul. Kościuszki, w pomieszczeniach straży pożarnej. Po naradzie rodzinnej tj. Babci, dwóch synów, dwóch córek i jednej synowej, ustalono, że nie będziemy się rozdzielać i w związku z tym wujek Leon załatwił wagon i z Łuczan nas wszystkich wywiózł pociągiem do Szczytna i zakwaterował w pomieszczeniach gospodarczych byłej Straży Pożarnej w pobliżu jeziora.

Dalszy los Witolda i jego braci – Mariana, Józefa i Mieczysława – był podobny, gdyż wszyscy
postanowili kształcić się w zawodach związanych z rolnictwem.

Fortunata Minksztym z Mamusią Natalią Żołobowską i synami uczniami szkół rolniczych: Mieczysławem, Marianem, Witoldem i Józefem. Szczytno, luty 1950 r.

Dalszy los Witolda:
1946 – 1949 uczeń Państwowego Gimnazjum Gospodarstwa Wiejskiego w Szczytnie
1949 – 1951 uczeń Państwowego Liceum Rolniczego IIO w Tczewie, gdzie uzyskał świadectwo
dojrzałości
1951 – 1954 student Wyższej szkoły Rolniczej, wydz. Zootechniczny we Wrocławiu (inż)
1955 – 1956 student Wyższej Szkoły Rolniczej w Krakowie, II stopień (mgr)

Po ukończeniu studiów rozpocząłem pracę w charakterze nauczyciela w Złotym Potoku,
powiat Częstochowa. Po roku pracy, w związku z zapowiedzią likwidacji szkoły i zamiany na
W.O.P.R., przeniosłem się do Technikum Rolniczego w Reszlu. W tym czasie zdobyłem kwalifikacje pedagogiczne.

1956 – 1957 Państwowe Technikum rolnicze w Złotym Potoku, nauczyciel hodowli
1957 – 1959 Państwowe Technikum Rolnicze w Reszlu i Zawodowe Studium Pedagogiczne SGGW w Warszawie

W 1959 r. zostałem przeniesiony do Technikum Rolniczo – Łąkarskiego w Lidzbarku Warmińskim na nauczyciela hodowli. Osiągnięcia w pracy dydaktycznej powodują, że w tym czasie powierzono mi kierowanie Ogniskiem Metodycznym przedmiotu hodowli zwierząt w województwie olsztyńskim. Od 1964 pełniłem też funkcję zastępcy dyrektora. Ze stanowiska tego zrezygnowałem w 1967 r., chcąc skoncentrować się na pracy metodycznej w Ognisku i pracy dydaktycznej. W prowadzonej w tych latach w szkołach rolniczych Olimpiadzie Zootechnicznej uczniowie naszej szkoły, przygotowani przeze mnie, kilkakrotnie odnosili sukcesy na skalę krajową.

Drużyna wraz z opiekunem z PTRŁ z Lidzbarka Warmińskiego, która w 1969 r. zajęła III miejsce w kraju w olimpiadzie zootechnicznej: od lewej Tadeusz Lesiński, Jan Czelejewski, Zofia Ropelewska, Stanisław Lachowicz, Witold Minksztym, Kazimierz Sendrowski, Jan Daliga, Romuald Sawicki.

W roku 1963 zawarłem związek małżeński z Haliną Adamiec – nauczycielką przedmiotów
zawodowych, absolwentką ZS P-SGGW w Warszawie, która rozpoczęła w tym roku pracę w
PTRŁ.

Fotografia rodziny Minksztymów z okazji Komunii Świętej Adasia, syna Tadeusza i Magdy. Warszawa – Bielany 2004 r.

Sukcesy te oraz bardzo dobre wyniki w prowadzeniu Ogniska Metodycznego powodują, że
w 1969 roku zostałem przyniesiony do Technikum Rolniczego w Brwinowie, gdzie powołano
mnie na kierownika Sekcji Hodowli Zwierząt tj. jednostki metodycznej o zasięgu krajowym.
Kolejne funkcje to wizytator metodyk i krajowy koordynator pracy metodyków w Centralnym
Ośrodku Doskonalenia Kadr i Upowszechniania postępu w Rolnictwie w Brwinowie. Pracowałem tam do przejścia na emeryturę w 2005 r.

Trzeba dodać, że w tej metodycznej pracy zajmowałem się nie tylko bieżącą działalnością,
ale też opracowywałem i publikowałem liczne materiały metodyczne i poradniki do użytku
nauczycieli szkół rolniczych takie jak:
Ćwiczenia z produkcji zwierzęcej I i II cz.
Poradnik do zajęć praktycznych I i II cz.
Indeks praktycznej nauki zawodu
Katalog pomocy naukowych dla szkół rolniczych
Zeszyty ćwiczeń z produkcji zwierzęcej dla młodzieży (6 zeszytów)
Przewodnik metodyczny do filmów dydaktycznych

Stale podnosiłem swoje kwalifikacje, uczestnicząc w studiach podyplomowych i przedmiotowo-metodycznych oraz byłem organizatorem kursów i praktyk wakacyjnych dla nauczycieli.

Według opinii dyrektora Zapiska na podkreślenie zasługuje fakt, że utrzymuję stałe kontakty z absolwentami naszej szkoły, uczestnicząc w zjazdach i spotkaniach absolwentów, a z niektórymi z nich kontynuuję bezpośrednie kontakty.
Podobne kontakty utrzymuję ze swoimi rodakami na Wileńszczyźnie w miejscowościach swego dzieciństwa i wczesnej młodości, wspomagając polskie szkoły, dostarczając książki, pomoce naukowe np. do Zespołu Szkół Rolniczych w Białej Wace i innych. Staram się też utrwalać pamięć o przeszłości i przeżyciach tamtych ludzi, zwłaszcza w czasie drugiej wojny światowej. Tutaj należy wymienić następujące opracowania:
Wspomnienia z rodzinnych stron od najdawniejszych czasów do 2002 r.
Słownik wyrazów gwarowych z okolic Gajd i Dryświat i Widz. wyd. PAN
Przygotowanie i przekazanie do IPN w Warszawie dwóch pamiętników zesłańców – żołnierzy
AK: Pawła Gasperowicza – z Workuty i Bolesława Minksztyma – z Kołymy.

Za twórcza pracę w oświacie rolniczej i działalność społeczną zostałem odznaczony:
Zasłużony dla Warmii i Mazur 1966 r.
Zasłużony dla Rolnictwa 1984 r.
Złoty Krzyż Zasługi 1975 r.
Krzyż Kawalerski Odrodzenia Polski 1983 r.
Medal Komisji Edukacji Narodowej 2000 r.
Obecnie na emeryturze mieszkam w Brwinowie.

Witold Minksztym, kwiecień 2014 r.